Sint-Antoniuskerk (Regenboogkerk)

Forelstraat 60

9000 Gent

Dinsdag 11 juni om 20u

Getuigenis van Marcel De Meyer

Vertrek om 19u45 aan Melac

Marcel De Meyer was een late roeping. Eigenlijk was hij bestemd om ingenieur te worden. Maar dit had hem geen voldoening kunnen geven. Hij hield teveel van het contact met mensen. Ook de armoede en het onrecht raakten hem diep. Zijn droom was om aan missionering te gaan doen in Latijns-Amerika. Familiale omstandigheden hebben hem in België doen blijven.

Zijn eerste post als jonge priester was in Zwijnaarde . Hij was onderpastoor op onze parochie van 1970 tot 1974. Nadien kwam hij op de Brugse Poort terecht. Hij zou er 18 jaar blijven. Het contrast was groot. Hij kwam er vooral in contact met gastarbeiders. Vanaf 1992 kwam hij in de Sint Antoniusparochie in de Forelstraat terecht. Hij is hier ondertussen 20 jaar. Hij heeft er ondertussen ook Macharius bijgekregen. Recent vroeg men hem om ook nog eens de verantwoordelijkheid voor O.L.Vrouw Presentatie Begijnhof en Sint-Anna erbij te nemen. Hij heeft enkele aanvaard om hier de eucharistievieringen, huwelijken en uitvaarten voor te gaan.

Op zijn laatste parochies werd Marcel vooral geconfronteerd met de vluchtelingenproblematiek. Het lot van de mensen zonder papieren heet hij zich sterk aangetrokken. Op een bepaald moment heeft hij de deuren van zijn kerk opengezet. In 2006 werd hij door Pax Christi Vlaanderen geprezen om zijn werk en ontving hij de prijs voor de democratie. Zijn kerk is ondertussen gegroeid tot een heel open, gastvrije multiculturele kerkgemeenschap. De Afrikaanse en Filippijnse gemeenschap werden in het parochiaal gebeuren geïntegreerd. Ze richten er hun eigen koren op: Esengo, Pag-Ibig en Coeur Immaculé de Marie. Afwisselend komen deze in de vieringen aan bod. Na de vieringen wordt er samen gegeten in een zijbeuk van de kerk.

Marcel werd ook geconfronteerd met schrijnende armoede. Ook hiervoor sprong hij in de bres. Samen met een hele ploeg van vrijwilligers heeft hij een netwerk uitgebouwd voor concrete, sociale hulp, onder meer door voedselpakketten en warme maaltijden.

Marcel heeft verder een grote openheid voor andere religies. Hij heeft regelmatig contacten met de Protestantse gemeenschap van het Rabot en de Moslimgemeenschap in de Doornzelestraat. Oecumene wordt heel concreet toegepast in de liturgie.

In 2010 werd het 40-jarig priesterschap van Marcel gevierd. Het werd een heel feestelijk, multicultureel gebeuren. Hij kreeg ook erkenning van zowel religieuze als burgerlijke gezagsdragers (o.m. burgemeester Termont die hem reeds gesteund had als schepen tijdens de periode van het kerkasiel in 2006).

Marcel beleeft het evangelie heel radicaal, zuiver, soms confronterend en uitdagend. Hij betekent heel veel voor de concrete mensen rondom hem. Hij staat met de voeten stevig op de grond. Sommigen hebben hem op negatieve wijze de communistische, linkse pastoor genoemd. Anderen zijn hem juist gaan waarderen en verdedigen om de manier waarop hij zijn werk gestalte heeft gegeven.

Ach, zo belangrijk is dat niet, zucht hij. Als de kerk in het Westen maar niet teveel aan navelstaarderij doet en met binnenkerkelijke problemen bezig is. Zij moet zich vooral open stellen met een brede, wijde, globaliserende kijk. Zij moet vooral ten dienste staan van de allerarmsten, de zwaksten, zij die uitgestoten worden en geen plaats hebben. Dit is de echte uitdaging voor wie zich christen wil noemen.

Het werk van Marcel is op een bepaald ogenblik nogal naar buiten bekend geworden. Dit bracht een grotere druk teweeg. Hij werd her en der gevraagd om te gaan spreken. Die tijd is gelukkig voorbij. Hij wil dit niet meer en zou dit waarschijnlijk ook niet meer aankunnen. Bij alles wat hij gedaan heeft en meegemaakt heeft blijft hij bescheiden, rustig en minzaam. Hij gaat niet meer spreken. Hij blijft wel bezoek ontvangen. Er blijven ook mensen, verenigingen en opleidingen op bezoek komen. De mensen van Zwijnaarde nodigt hij graag uit bij hem thuis in zijn Regenboogkerk. Hij zal er graag vertellen over zijn werk, één en ander tonen en projecteren. Geen theorie maar een heel levensecht getuigenis. Een unieke kans om erbij te zijn. Dit willen we niet missen.