Zaterdag 29 en zondag 30 september

Van 10u tot 17u

Bibliotheek Zwijnaarde

Heerweg-Zuid 22

9052 Zwijnaarde

Werk van Julia Van Leuven

Geb. te Zwijnaarde in 1926. Volgde in 86 één jaar avondles in Sint Lucas. Ging nadien vier jaar naar de +3 academie. Is momenteel reeds 86 jaar

Maakte olieverfschilderijen. Heeft ook mooie teksten geschreven. Ze vallen op door hun eenvoud. Ze handelen over alledaagse dingen. Ze geven een voortreffelijk beeld van het dagelijkse leven voor, tijdens en na de oorlog. Ze getuigen van een positieve levenshouding en een vertrouwvolle en dankbare kijk op het leven. Haar teksten hebben dikwijls ook een wat bezinnende of filosofische inslag. Je blijft er even over nadenken. Ze roepen bezinning en reactie op.

In het kader van het project Track Zwijnaarde presenteert Davidsfonds drie soorten werk:

² Een aantal gedichten

² Enkele cursiefjes. Verschillende van deze cursiefjes zijn gepubliceerd geweest in het tijdschrift van WVC Zonnebloem.

² Haar dagboek over haar kinder- en jeugdjaren in Zwijnaarde en over de jaren hier ter plaatse voor, tijdens en na de oorlog. We hebben het manuscript van Julia uitgetypt zodat het voor de eerste maal naar buiten kan komen voor een breder publiek. Het is een getuigenis en een persoonlijk verhaal dat meer dan de moeite waard is om te lezen.

Julia is in haar jonge jaren ook actief geweest met cabaret en toneel. Ze heeft een aantal sketches gemaakt en geschreven.

Wij vinden het de moeite waard om u nader kennis te laten maken met het mooi, maar bescheiden werk van deze op en top Zwijnaardse dame.

We stellen dit werk tentoon in het zaaltje naast de bibliotheek in de Heerweg Zuid 22.

Kom even langs. Een korte verpozing en een aangename afwisseling tijdens uw kunstroute

Bij wijze van illustratie één van haar gedichten:

Hoe ver kunnen we gaan

om alles te verdragen

wat ons wordt aangedaan

Alle tranen en verdriet helpen ons niet

Ze maken ons enkel

lichamelijk en geestelijk ziek

Toch zou het leven nog mooi

en draaglijk kunnen zijn

met wat meer begrip, waardering en respect

Maar als zelfs dat er niet meer is

Wat heeft het leven nog voor zin

Zou het misschien hierboven beter zijn

Dat is dan nog maar de vraag

die geen antwoord geeft

We hopen maar steeds op beternis

Maar helaas blijft alles zoals het is

J.V.L.

En ook dit korte fragment uit haar dagboek:

De beschietingen kwamen dichterbij. Bijna iedereen in ons straatje was al gevlucht, de meesten naar de Sint-Aloysiusschool. We bleven over met nog een gebuur. Hij zei: “Ik laat u niet alleen achter, ik blijf bij u”. Wij geloofden, hem kennende, er niet veel van. We hadden gelijk. Bij de eerste obus die dichtbij viel, is hij spoorslags vertrokken, zonder boe of ba.

Ons Gusta was nu wel stervend. We konden haar nog een beetje in leven houden met een half glaasje rode wijn, een eierdooier en suiker. Na een lange, bange nacht zijn we dan toch ook maar zelf vertrokken. Eerst gingen grootmoeder en Roger. Maurice volgde met een platte kruiwagen. Hij had hierop een matras gelegd en ons Gusta er bovenop. Zo zijn we dan ook in de school aangekomen. We moesten in de grote zaal zijn. Die was vol met vluchtelingen, matrassen en allerlei gerief. Broeder Overste liep daar rond. Hij sprak met grootmoeder en zei: “Dit kan niet zo, moederke, ik zorg er voor dat ge met uw dochter op een kamer kunt verblijven”. Terwijl we wachtten kwam Gusta even tot bewustzijn. Zij prevelde: “Moeder, waar is onze Main?” Grootmoeder antwoordde: “Hij is in de oorlog”. Daarop zei ze: “Ha, hij zal toch niet dood zijn zeker?” Toen verzonk ze weer in het onbewuste. Daarna is het bed met Gusta met bereidwillige hulp naar boven gebracht. Op het ogenblik dat het bed terug plat kwam te staan, zuchtte ze heel diep. Het is haar laatste zucht geweest. Ze werd nogal snel gekist, om ’s anderendaags reeds opgehaald te kunnen worden.

Kom kijken, luisteren en lezen, het is beslist de moeite waard.