Afbeelding met tekst, illustratie

Automatisch gegenereerde beschrijving

 

Dit is een overname uit de programmatie van nieuwe Melac en Cultuurplatform Zwijnaarde. Graag bekendmaking van deze activiteit aan onze leden en medewerking voor het welslagen

 

Afbeelding met tekst

Automatisch gegenereerde beschrijving

 

Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain

 

Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain (2001) is een Franse romantische komediefilm van Jean-Pierre Jeunet met Audrey Tautou in de hoofdrol. De film, geschreven door Jeunet en Guillaume Laurant, is een geromantiseerde weergave van het leven in Montmartre in Parijs. De film werd een internationale kaskraker en werd internationaal bekroond met vier Césars (waaronder voor beste film en beste regisseur) en kreeg vijf Academy Award-nominaties. De muziek werd gecomponeerd door Yann Tiersen.

 

 

 

De film beschrijft het sprookjesachtige en romantische verhaal van de jonge vrouw Amélie die op een dag besluit dat ze met kleine dingen andere mensen gelukkig kan maken.

 

 

Afbeelding met tekst

Automatisch gegenereerde beschrijving

Afbeelding met persoon, buiten, rood

Automatisch gegenereerde beschrijving

Afbeelding met tekst, persoon

Automatisch gegenereerde beschrijving

 

 

Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain vertelt het verhaal van Amélie Poulain. Amélie groeit afgezonderd van andere kinderen op omdat ze aan een hartziekte zou lijden. Haar vader, die arts is, raakt haar nooit aan, zodat haar hartslag stijgt van enthousiasme als hij dat wel doet bij het onderzoek. De moeder van Amélie, die zeer neurotisch is, overlijdt als Amélie nog kind is, doordat een Canadese vrouw die van de Notre Dame af springt boven op haar terechtkomt. Amélies vader sluit zich hierdoor nog verder van de wereld af en begint aan de bouw van een mausoleum voor zijn overleden vrouw. Doordat ze altijd op zichzelf is, ontwikkelt Amélie een zeer rijke verbeeldingskracht.

Als Amélie ouder is, wordt ze serveerster in Café des 2 Moulins, een klein café in de wijk Montmartre van Parijs. De uitbaatster is Suzanne, een voormalig circusartieste, en de gasten zijn kleurrijk. Amélie, die op dat moment 23 jaar oud is, leidt een eenvoudig leven. Ze heeft plezier in simpele dingen als breken van het suikerlaagje van de crème brûlée, het gooien van steentjes over het Canal Saint-Martin en fantaseren over het aantal stelletjes in Parijs dat op dat moment een orgasme beleeft.

Haar leven verandert op de dag van het overlijden van prinses Diana. Door een reeks van gebeurtenissen die volgen na haar schok over het nieuws, ontdekt ze een klein metalen doosje achter een plint in haar badkamer. In dit doosje zitten herinneringen van een jongen die decennia voor Amélie in het appartement heeft gewoond. Hierdoor gefascineerd gaat ze op zoek naar deze inmiddels volwassen geworden persoon om hem het doosje terug te geven. Ze maakt met zichzelf de afspraak dat als het haar lukt en de persoon er gelukkig van wordt, ze haar leven gaat wijden aan de goede zaken in het leven en het helpen van anderen.

In het begin raakt Amélie op het verkeerde spoor, maar uiteindelijk komt ze met de hulp van een oude kunstschilder en het schilderij Le Déjeuner des canotiers van Pierre-Auguste Renoir, dat hij kopieert, achter de ware identiteit van de jongen. Ze plaatst het doosje in een telefooncel en belt naar deze telefoon als de man langsloopt, zodat zijn aandacht getrokken wordt. Nadat hij het doosje geopend heeft komen de herinneringen aan zijn jeugd weer terug. Amélie achtervolgt hem om te kijken of het terugvinden van het doosje een positief effect op hem heeft.

De missie slaagt en Amélie gaat proberen goede dingen te doen voor anderen. Ze wordt een geheime koppelaarster en een beschermengel. Ze overtuigt haar vader om een wereldreis te maken (met de hulp van een tuinkabouter en een bevriende  stewardess), koppelt een collega en een cafégast, helpt de conciërge van haar woning door een brief van haar overleden man te fingeren en ze komt op voor Lucien, het hulpje van de groenteboer op de hoek. Ofschoon zij anderen helpt, bekommert niemand zich om haar. Doordat zij alleen maar opkomt voor andere mensen, wordt zij op haar eigen eenzaamheid gewezen.

Ondertussen heeft ze een fotoboek gevonden met daarin verscheurde en weggegooide pasfoto's die weer aan elkaar zijn geplakt. Ze gaat op zoek naar de eigenaar en komt uit bij Nino Quincampoix die een verwoed verzamelaar van weggegooide pasfoto's van het station is. Nino heeft ook geen gelukkige jeugd gehad, hij werd gepest op school. Nu werkt hij in het spookhuis op de kermis en helpt hij een vriendin in een erotische boetiek. Amélie voert allerlei omslachtige pogingen uit om met hem in contact te komen, omdat ze een oogje op hem heeft. Om dit te bereiken zet ze een soort speurtocht voor hem uit, waarbij hij in de buurt van de Sacré-Cœur op zoek moet gaan naar het boek. Amélie gaat hierbij zeer voorzichtig te werk, omdat ze erg verlegen is. Uiteindelijk lukt het en vormen Amélie en Nino een stel. In de slotscène neemt Nino haar mee op zijn bromfiets.

 

 

Uit de Filmkrant

Amélie is een gevoelige jonge vrouw die zich na de bizarre dood van haar moeder heeft teruggetrokken in een breekbare wereld waarin de kleinste genoegens van het grootste belang zijn. Zo geniet Amélie er van om het gestolde caramellaagje op de crème brûlée door te prikken met het puntje van haar lepel. Gedurende de hele film worden personages geïntroduceerd aan de hand van opsommingen van dergelijk voorkeuren en aversies. Vooral in de adembenemende opening wordt de kijker overspoeld met een stroom aan grappige futiliteiten en wetenswaardigheden, in een montage die in zijn visuele virtuositeit doet denken aan de briljante proloog van Paul Thomas Andersons Magnolia en de razendsnelle terzijdes in Tom Tykwers Lola rennt.

Net als Anderson en Tykwer creëert aartsromanticus Jeunet een wereld waarin lot en toeval onlosmakelijk verbonden zijn, en waarin kleine oorzaken grote gevolgen hebben. Op de dag dat ze op de radio hoort dat Lady Di is verongelukt in een Parijse tunnel besluit Amélie om het noodlot te tarten: ze gaat zich inzetten om op hoogst eigenzinnige wijze allerlei mensen te helpen. Daarbij stuit ze onder meer op een door Mathieu Kassovitz vertolkte zonderling met een enorme verzamelwoede. Lange tijd schikt Amélie zich in haar rol van de anonieme weldoener, die een stille liefde koestert voor de verlegen verzamelaar. Uiteindelijk steekt een oude buurman haar echter een hart onder de riem: "Je botten zijn niet van glas gemaakt, je mag best tegen het leven aanbotsen." Die oproep om het leven te omarmen werd door Jeunet dermate origineel, speels en meeslepend verpakt dat zelfs de grootste cynicus zich ervoor gewonnen zou moeten geven.